Darmowy hosting zapewnia PRV.PL
Od 1975.01.01 na terenie całego kraju obowiązuje rozporządzenie ministrów: gospodarki terenowej i ochrony środowiska, zdrowia i opieki społecznej oraz rolnictwa w sprawie polepszenia stanu sanitarnego i czystości oraz zapobiegania zakaźnym chorobom psów na obszarze miast. Zgodnie z tym rozporządzeniem właściciel psa zobowiązany jest do:
- zarejestrowania psa w administracji domów mieszkalnych;
- szczepienia psa przeciwko wściekliźnie, gdy ukończy on 2 miesiące i ponawiania szczepienia corocznie w terminach wyznaczonych przez władze terenowe;
- zawiadomienia administracji, w której pies jest zarejestrowany, o pojawieniu się objawów choroby zakaźnej;
- izolowania psa, u którego wystąpiły objawy lub podejrzenie o chorobę zakaźny, od ludzi i innych zwierząt, ale z umożliwieniem dojścia doń służbie weterynaryjnej;
- poddania obserwacji psa. który skaleczył człowieka;
- zawiadomienia administracji o padnięciu psa z objawami choroby zakaźnej, w celu usunięcia zwłok, a do czasu ich odebrania przez upoważnione służby - przetrzymania zwłok w odosobnionym miejscu;
- umożliwienia przeprowadzenia dezynfekcji pomieszczeń, w których przebywał chory lub podejrzany o chorobę zakaźny pies; wszystkie te czynności są wykonywane na koszt administracji;
- usuwania wszystkich zanieczyszczeń spowodowanych przez psa na klatce schodowej i w innych pomieszczeniach budynku, służących do wspólnego użytku;
- prowadzania psa na smyczy, zaopatrzenia go w znaczek rejestracyjny i sprawowania bezpośredniej kontroli nad jego zachowaniem się.
Żywienie psa
Zasady karmienia psa są podobne do zasad żywienia człowieka - pokarm musi być urozmaicony, zawierać odpowiednią ilość składników odżywczych oraz pełny zestaw witamin i soli mineralnych.
Dzikie zwierzęta psowate żywią się upolowaną przez siebie zwierzyną. Mniejsze upolowane sztuki pożerają w całości: ze skórą, kośćmi, pierzem i zawartością jelit. Większe - partiami,najpierw wnętrzności, potem mięso, kości i chrząstki. Pozostałość zwierzę zakopuje i wraca po nią, gdy poczuje głód. Często ta resztka jest już dobrze nadpsuta, co nie zmniejsza wcale jej wartości odżywczej. Rozkładające się mięso zawiera korzystne dla organizmu zwierzęcia substancje białkowe, neutralizujące kwasy.
Podany opis naturalnego sposobu odżywiania się dzikiego psa nie jest wprawdzie apetyczny, ale zawiera cenne wskazówki dla hodowcy. Wiemy dzięki temu, że niezbyt świeże mięso czy kurze jaja można śmiało włączyć do jadłospisu psa domowego. Mięso to nie może jednak pochodzić z padłego zwierzęcia; nie można też psu dawać odpadków niewiadomego pochodzenia ani pozwalać na buszowanie po śmietnikach i wysypiskach, gdzie łatwo może się zakazić np. pałeczkami paratyfusu czy jajami pasożytów.
O ile pies doskonale trawi nadpsute mięso czy inny pokarm pochodzenia zwierzęcego, o tyle bardzo gwałtownie reaguje na nieświeże, kwaśniejące czy fermentujące pokarmy pochodzenia roślinnego.Pleśniejące ziemniaki czy kluski, sfermentowana kasza czy skwaśniała zupa jarzynowa są często powodem długotrwałych biegunek.
Poza mięsem, psu można dawać wszystkie kasze, płatki owsiane, ryż oraz inne przetwory zbożowe, warzywa gotowane lub surowe (poza strączkowymi), chudy ser, mleko, ryby morskie, gotowane żółtka kurzych jaj (nie kaczych).
Zdrowym i wartościowym dla psów mięsem jest konina i mięso nutrii, które do dziś jest w pogardzie u ludzi. Od paru lat pokazuje się w sklepach paczkowany pokarm dla psów, produkowany z odpadów mięsnych, podrobów, z dodatkiem soli mineralnych i witamin.
Ile pies powinien zjeść w ciągu doby? Przyjmuje się, że na l kg ciężaru ciała psa powinien on otrzymać: 4-5 g białka pochodzenia zwierzęcego, 1-2 g tłuszczu i 12-15 g węglowodanów (w postaci kasz i potraw mącznych).
Warzywa i owoce, które są źródłem witamin i soli mineralnych, należy psu dodawać do gotowanych potraw - zup, kasz czy klusek.
Dorosły pies wielkości doga czy bernardyna powinien otrzymać około l kg suchej paszy dziennie, wyżeł, owczarek niemiecki czy bokser - od 600 do 800 g, foksterier, jamnik - 200 g, a ratlerek czy pekińczyk - około 100 g (podane tu orientacyjne ilości wagowe nie uwzględniają ciężaru wody, a trzeba wiedzieć, że zupa zawiera jej około 90%, ziemniaki około 75%, surowy ryż około 10%).
Młodym psom - niezależnie od warzyw i owoców czy mleka i sera - należy dodawać do karmy preparaty z zawartością wapnia (niezbędnego do prawidłowej budowy kośćca), soli mineralnych i witamin. Bardzo dobrą mieszanką jest łatwo dostępny „Polfamix M", przeznaczony dla zwierząt mięsożernych.
Niezbędnym warunkiem utrzymania zębów psa w dobrym stanie jest podawanie mu chrząstek i miękkich kości, ale nie drobiowych, które łatwo pękają i kruszą się na ostre, raniące jelita odłamki.
Szczeniakowi, któremu wyrzynają się zęby, trzeba dać do gryzienia i zabawy dosyć dużą. dobrze oczyszczoną z mięsa, surową kość. Uratujemy dzięki niej nogi krzeseł i stołu.
Zęby zwierząt z rodziny psowatych służą nie tylko do rozszarpywania i rozcierania pokarmów, ale także do obrony przed wrogiem. Spełniają również zasadniczą rolę w polowaniu na zdobycz. Warto przyjrzeć się, z jaką pasją szczenięta mordują i szarpią „upolowany" pantofel, ścierkę czy szczotkę.
Po szóstym roku życia psy mają zwykle mocno starte zęby, toteż nie należy dawać im dużych i twardych kości, a wybierać raczej mniejsze, dobrze obrośnięte chrząstkami.
Psy są z natury łakome i łykają łapczywie wybierane z miski stale części pokarmu, nawet go nie gryząc. Aby zmusić psa do spokojnego spożywania posiłku, doświadczeni hodowcy podają mu najpierw płynną, gęstą zupę, a potem, gdy pies nasyci pierwszy głód, dokładają do miski kawałki mięsa, chrząstki, jarzyny czy kluski. Dopiero na deser dostaje pies kość, z którą może przejść na swoje legowisko.
W ciągu pierwszych 9-12 miesięcy życia, gdy pies rośnie i rozwija się intensywnie, należy go specjalnie dobrze odżywiać, przestrzegając częstotliwości posiłków. Szczeniak 1-2-miesięczny powinien dostawać 6 posiłków dziennie, 2-4-miesięczny - 5 posiłków, 5-6-miesięczny - 4 posiłki, a 7-10-miesięczny - 3 posiłki. Roczny pies może dostawać dwa posiłki dziennie ewentualnie tylko jeden.
Pokarm podaje się psu zawsze w tym samym miejscu i o tej samej porze, w misce przeznaczonej tylko dla niego. W innej misce powinna być stale dostępna dla psa czysta, zmieniana kilka razy dziennie woda do picia.
Niedopuszczalne jest karmienie psa między posiłkami, jak również dawanie mu do wylizywania resztek z talerzy domowników przy stole jadalnym. Pomijając względy higieniczne, jest to najprostsza droga do nauczenia psa żebraniny przy stole. Jeśli resztki z talerzy nadają się dla naszego pupila, powinien dostać je w porze swego posiłku i we własnej misce.
Psom nie wolno dawać słodyczy. Ich zęby i układ trawienny nie są przystosowane do takich pokarmów, jak ciastka z kremem, cukier w kostkach, cukierki, czekolada czy lody.
Prawidłowe żywienie psa to warunek jego zdrowia i dobrej kondycji. Nie wolno psa głodzić, bo będzie wówczas podkradał żywność w domu lub szukał jej po śmietnikach, ale i nie wolno go przekarmiać. Pies domowy powinien być smukły, jak jego dzicy krewniacy. Otyłość psa nie jest świadectwem troskliwości opiekuna, lecz wprost przeciwnie, prowadzi do przykrych następstw: skrócenia oddechu, otłuszczenia serca, zgnuśnienia.
Gdy pies zaczyna tyć, należy ograniczyć podawanie mu pokarmów mącznych.
To, czy pies jest żywiony prawidłowo, można sprawdzić, obejrzawszy jego kał. Zbyt twardy dowodzi, że pies dostaje za mało płynnych pokarmów, zbyt wolny zaś sugeruje, że zwierzę dostaje za dużo mleka lub że jest chore. Zaparcie może być także spowodowane zjadaniem przez psa zbyt wielkiej ilości kości, zwłaszcza cielęcych i baranich.
piseki
rasy psów informacje o rasach zdjęcia ras bernardyn Bernardyny, inaczej nazywane psami z góry Św. Bernarda, należy do grupy olbrzymów długowłosych. Osiągają wysokość 70-80 cm i masę do 8O kg. Są masywne, mają wielką głowę, ciemne i niezwykle łagodne oczy. Sierść jest długa, miękka i gęsta, o barwie zasadniczej białej, z dużymi kasztanowatymi łatami w różnych odcieniach. Są powolne, spokojne i dobroduszne. Hodowane niegdyś przez augusiianów w wysoko położonym klasztorze na przełęczy Św. Bernarda w Alpach, niosły pomoc zabłąkanym czy zasypanym śniegiem podróżnym, dostarczając im środki wzmacniające i prowadząc do schroniska. Do dziś w wielu schroniskach alpejskich -bardziej dla tradycji niż z potrzeby -trzyma się bernardyny, stanowiące atrakcję dla turystów.
Psy tej rasy są chętnie trzymane w podmiejskich osiedlach. Można im z całym zaufaniem powierzyć opiekę nad dziećmi, do których szczególnie się przywiązują. Są posłuszne, wierne i zupełnie nieagresywne.
Nie nadają się do małych mieszkań, w których brak im powietrza i ruchu. 
bokser Boksery są psami wyhodowanymi w Niemczech. Są bojowe, odważne, ogólnie lubiane i popularne. Osiągają wysokość do 63 cm, a masę do 35 kg. Głowa masywna, ze skróconym pyskiem, ma wypukłe, zmarszczone czoło. Nogi są silne, proste; ogon powinien być krótko przycięty. Boksery nadają się do służby śledczej i do obrony. Są czujne, odważne i silne. Lubią dzieci i chętnie uczestniczą w każdej zabawie. Doskonale biegają i wysoko skaczą. Wymagaja wiele ruchu. Nie znoszą być na uwięzi i nie nadają się do stóżowania na łańcuchu w gospodarstwach wiejskich. Bardzo karne i poddajace się tresurze, wykazują agresywność tylko w stosunku do innych psów lub czasami wobec zbyt nerwowych i nieopanowanych opiekunów.
jamnik Jamnik jest potomkiem krótkonożnych psów gończych, których krótkie nogi ułatwiały im przebijanie się przez gęste zarośla. Powolniejszy pies chętniej też idzie przy nodze myśliwego i łatwiej mu wślizgnąć się do nory lisiej lub borsuczej. Prawdziwy pies myśliwski, o zadziwiającej wszechstronności. Dzielnie walczy pod ziemią z lisami i borsukami większymi od niego. Poluje głosząc zwierzynę, płoszy, chodzi po sfarbowanym tropie i można go używać nawet do pracy w wodzie. Mimo swej pasji łowieckiej jest ulubionym psem rodzinnym trzymanym w domu. Błazen, szelma, aktor wśród psów, nigdy nie znudzi właściciela. Jego mimika jest niepowtarzalna. Jamnik wie, jak może swego pana owinąć sobie wokół palca. Jest delikatny, wrażliwy, odważny i zawadiacki, jeśli sytuacja tego wymaga. Czujny, a nawet gotowy do obrony, potrafi wzbudzić respekt. Ponieważ w swojej pracy jest zdany na samego siebie, ma silny charakter i własne zdanie, którego nie można traktować jako nieposłuszeństwa. Łagodnie, lecz konsekwentnie prowadzony jest posłusznym domownikiem. Problemy może sprawiać, jeżeli jego właściciel zapomni o zasadach jego czarującej gry. Jamniki mają charakterystyczną, wydłużoną budowę ciała, czaszki i pyska, dobrze rozwiniętą klatkę piersiową i krótkie, bardzo mocne łapy. ego przywiązanie do opiekuna jest wielkie, obdarza sympatią dzieci i chętnie się z nimi bawi. Nie lubi szybko biegać, unika schodów (krótkie łapy!), źle znosi wilgoć, zimno i przeciągi. Ulubioną odmianą jest jamnik szorstkowłosy, po nim zaś długowłosy i krótkowłosy. 
owczarek niemiecki Pod koniec XIX wieku w wyniku krzyzowania róznych odmian wyhodowano owczarka niemieckiego podobnego do wilka, o szacie z obfitym podszerstkiem, poniewaz odpowiadal on duchowi czasu i nadawal sie do kazdej pracy. Niemiecki owczarek powstal w wyniku krzyzowania owczarków turyngskich z witemberskimi. Od poczatku byl to pies sluzbowy dla policji i armii. W obu wojnach swiatowych zyskal uznanie na froncie u zolnierzy wszystkich narodowosci. Owczarek niemiecki, za granica Niemiec zwany takze owczarkiem alzackim, wysunal sie na pierwsze miejsce list rankingowych najpopularniejszych ras na calym swiecie. Ucierpial na tym jak kazda inna modna rasa, ale psy z dobrych hodowli nadal sa wspanialymi psami sluzbowymi, nie zawodnymi rodzinnymi i nadaja sie do uprawiania sportów. Owczarek niemiecki potrzebuje scislego kontaktu z przewodnikiem, duzo ruchu i zajecia. Kazdy wlasciciel tego owczarka moze znalezc dla siebie i swojego psa, wszechstronnie uzytkowego, lubiacego prace i latwego do prowadzenia, odpowiednie zajecie: sportowe turnieje, agility, ratownictwo, kursy obronne, pasienie stad. Absolutnie nie mozna zostawic tego psa samemu sobie, bo moze to miec zgubne nastepstwa. Bledy popelnione w wychowywaniu i utrzymaniu urodzonego psa pracujacego zawsze negatywnie wplywaja na jego zachowanie. 
pudel Pudle, które niegdyś były psami myśliwskimi, dziś są trzymane głównie dla przyjemności. Maja one dużo wdzięku, są szybkie, zwinne, ruchliwe i spostrzegawcze, a przy tym łatwe do tresury. Stanowią jedną z najpopularniejszych ras psów pokojowych. Inteligentne i łatwe do prowadzenia pudle często można zobaczyć na arenach cyrkowych, gdzie popisują się różnymi sztuczkami, których się łatwo i chętnie uczą. Istnieją trzy odmiany pudli: duża, o wysokości od 45 do 55 cm, średnia - od 35 do 45 cm i karłowata - poniżej 35 cm. Okrywa włosowa pudla jest miękka, wełnista, silnie kręcona; nie strzyżona skręca się spiralnie i tworzy tzw. sznury, zwisające po bokach i na ogonie. Jednolite umaszczenie bywa najczęściej czarne, ponadto białe, czasami czekoladowobrunatne lub srebrzyste. Pudle wymagają fachowego strzyżenia co najmniej raz w roku, przed nadejściem lata, i starannego czesania, gdyż nie pielęgnowana sierść pilśnieje i kołtunieje. Choć w strzyżeniu pudli są lansowane pewne mody, których przestrzegają właściciele eleganckich psów, nie znaczy to, że każdy pudel musi być ostrzyżony wedle obowiązującego akurat wzorca - najważniejsze, aby pozbawić psa nadmiaru wełnistej sierści przed nadejściem letnich upałów. 
Zasady karmienia psa są podobne do zasad żywienia człowieka - pokarm musi być urozmaicony, zawierać odpowiednią ilość składników odżywczych oraz pełny zestaw witamin i soli mineralnych.
Dzikie zwierzęta psowate żywią się upolowaną przez siebie zwierzyną. Mniejsze upolowane sztuki pożerają w całości: ze skórą, kośćmi, pierzem i zawartością jelit. Większe - partiami,najpierw wnętrzności, potem mięso, kości i chrząstki. Pozostałość zwierzę zakopuje i wraca po nią, gdy poczuje głód. Często ta resztka jest już dobrze nadpsuta, co nie zmniejsza wcale jej wartości odżywczej. Rozkładające się mięso zawiera korzystne dla organizmu zwierzęcia substancje białkowe, neutralizujące kwasy.
Podany opis naturalnego sposobu odżywiania się dzikiego psa nie jest wprawdzie apetyczny, ale zawiera cenne wskazówki dla hodowcy. Wiemy dzięki temu, że niezbyt świeże mięso czy kurze jaja można śmiało włączyć do jadłospisu psa domowego. Mięso to nie może jednak pochodzić z padłego zwierzęcia; nie można też psu dawać odpadków niewiadomego pochodzenia ani pozwalać na buszowanie po śmietnikach i wysypiskach, gdzie łatwo może się zakazić np. pałeczkami paratyfusu czy jajami pasożytów.
O ile pies doskonale trawi nadpsute mięso czy inny pokarm pochodzenia zwierzęcego, o tyle bardzo gwałtownie reaguje na nieświeże, kwaśniejące czy fermentujące pokarmy pochodzenia roślinnego.Pleśniejące ziemniaki czy kluski, sfermentowana kasza czy skwaśniała zupa jarzynowa są często powodem długotrwałych biegunek.
Poza mięsem, psu można dawać wszystkie kasze, płatki owsiane, ryż oraz inne przetwory zbożowe, warzywa gotowane lub surowe (poza strączkowymi), chudy ser, mleko, ryby morskie, gotowane żółtka kurzych jaj (nie kaczych).
Zdrowym i wartościowym dla psów mięsem jest konina i mięso nutrii, które do dziś jest w pogardzie u ludzi. Od paru lat pokazuje się w sklepach paczkowany pokarm dla psów, produkowany z odpadów mięsnych, podrobów, z dodatkiem soli mineralnych i witamin.
Ile pies powinien zjeść w ciągu doby? Przyjmuje się, że na l kg ciężaru ciała psa powinien on otrzymać: 4-5 g białka pochodzenia zwierzęcego, 1-2 g tłuszczu i 12-15 g węglowodanów (w postaci kasz i potraw mącznych).
Warzywa i owoce, które są źródłem witamin i soli mineralnych, należy psu dodawać do gotowanych potraw - zup, kasz czy klusek.
Dorosły pies wielkości doga czy bernardyna powinien otrzymać około l kg suchej paszy dziennie, wyżeł, owczarek niemiecki czy bokser - od 600 do 800 g, foksterier, jamnik - 200 g, a ratlerek czy pekińczyk - około 100 g (podane tu orientacyjne ilości wagowe nie uwzględniają ciężaru wody, a trzeba wiedzieć, że zupa zawiera jej około 90%, ziemniaki około 75%, surowy ryż około 10%).
Młodym psom - niezależnie od warzyw i owoców czy mleka i sera - należy dodawać do karmy preparaty z zawartością wapnia (niezbędnego do prawidłowej budowy kośćca), soli mineralnych i witamin. Bardzo dobrą mieszanką jest łatwo dostępny „Polfamix M", przeznaczony dla zwierząt mięsożernych.
Niezbędnym warunkiem utrzymania zębów psa w dobrym stanie jest podawanie mu chrząstek i miękkich kości, ale nie drobiowych, które łatwo pękają i kruszą się na ostre, raniące jelita odłamki.
Szczeniakowi, któremu wyrzynają się zęby, trzeba dać do gryzienia i zabawy dosyć dużą. dobrze oczyszczoną z mięsa, surową kość. Uratujemy dzięki niej nogi krzeseł i stołu.
Zęby zwierząt z rodziny psowatych służą nie tylko do rozszarpywania i rozcierania pokarmów, ale także do obrony przed wrogiem. Spełniają również zasadniczą rolę w polowaniu na zdobycz. Warto przyjrzeć się, z jaką pasją szczenięta mordują i szarpią „upolowany" pantofel, ścierkę czy szczotkę.
Po szóstym roku życia psy mają zwykle mocno starte zęby, toteż nie należy dawać im dużych i twardych kości, a wybierać raczej mniejsze, dobrze obrośnięte chrząstkami.
Psy są z natury łakome i łykają łapczywie wybierane z miski stale części pokarmu, nawet go nie gryząc. Aby zmusić psa do spokojnego spożywania posiłku, doświadczeni hodowcy podają mu najpierw płynną, gęstą zupę, a potem, gdy pies nasyci pierwszy głód, dokładają do miski kawałki mięsa, chrząstki, jarzyny czy kluski. Dopiero na deser dostaje pies kość, z którą może przejść na swoje legowisko.
W ciągu pierwszych 9-12 miesięcy życia, gdy pies rośnie i rozwija się intensywnie, należy go specjalnie dobrze odżywiać, przestrzegając częstotliwości posiłków. Szczeniak 1-2-miesięczny powinien dostawać 6 posiłków dziennie, 2-4-miesięczny - 5 posiłków, 5-6-miesięczny - 4 posiłki, a 7-10-miesięczny - 3 posiłki. Roczny pies może dostawać dwa posiłki dziennie ewentualnie tylko jeden.
Pokarm podaje się psu zawsze w tym samym miejscu i o tej samej porze, w misce przeznaczonej tylko dla niego. W innej misce powinna być stale dostępna dla psa czysta, zmieniana kilka razy dziennie woda do picia.
Niedopuszczalne jest karmienie psa między posiłkami, jak również dawanie mu do wylizywania resztek z talerzy domowników przy stole jadalnym. Pomijając względy higieniczne, jest to najprostsza droga do nauczenia psa żebraniny przy stole. Jeśli resztki z talerzy nadają się dla naszego pupila, powinien dostać je w porze swego posiłku i we własnej misce.
Psom nie wolno dawać słodyczy. Ich zęby i układ trawienny nie są przystosowane do takich pokarmów, jak ciastka z kremem, cukier w kostkach, cukierki, czekolada czy lody.
Prawidłowe żywienie psa to warunek jego zdrowia i dobrej kondycji. Nie wolno psa głodzić, bo będzie wówczas podkradał żywność w domu lub szukał jej po śmietnikach, ale i nie wolno go przekarmiać. Pies domowy powinien być smukły, jak jego dzicy krewniacy. Otyłość psa nie jest świadectwem troskliwości opiekuna, lecz wprost przeciwnie, prowadzi do przykrych następstw: skrócenia oddechu, otłuszczenia serca, zgnuśnienia.
Gdy pies zaczyna tyć, należy ograniczyć podawanie mu pokarmów mącznych.
To, czy pies jest żywiony prawidłowo, można sprawdzić, obejrzawszy jego kał. Zbyt twardy dowodzi, że pies dostaje za mało płynnych pokarmów, zbyt wolny zaś sugeruje, że zwierzę dostaje za dużo mleka lub że jest chore. Zaparcie może być także spowodowane zjadaniem przez psa zbyt wielkiej ilości kości, zwłaszcza cielęcych i baranich.
piseki
rasy psów informacje o rasach zdjęcia ras bernardyn Bernardyny, inaczej nazywane psami z góry Św. Bernarda, należy do grupy olbrzymów długowłosych. Osiągają wysokość 70-80 cm i masę do 8O kg. Są masywne, mają wielką głowę, ciemne i niezwykle łagodne oczy. Sierść jest długa, miękka i gęsta, o barwie zasadniczej białej, z dużymi kasztanowatymi łatami w różnych odcieniach. Są powolne, spokojne i dobroduszne. Hodowane niegdyś przez augusiianów w wysoko położonym klasztorze na przełęczy Św. Bernarda w Alpach, niosły pomoc zabłąkanym czy zasypanym śniegiem podróżnym, dostarczając im środki wzmacniające i prowadząc do schroniska. Do dziś w wielu schroniskach alpejskich -bardziej dla tradycji niż z potrzeby -trzyma się bernardyny, stanowiące atrakcję dla turystów.
Psy tej rasy są chętnie trzymane w podmiejskich osiedlach. Można im z całym zaufaniem powierzyć opiekę nad dziećmi, do których szczególnie się przywiązują. Są posłuszne, wierne i zupełnie nieagresywne.
Nie nadają się do małych mieszkań, w których brak im powietrza i ruchu.
bokser Boksery są psami wyhodowanymi w Niemczech. Są bojowe, odważne, ogólnie lubiane i popularne. Osiągają wysokość do 63 cm, a masę do 35 kg. Głowa masywna, ze skróconym pyskiem, ma wypukłe, zmarszczone czoło. Nogi są silne, proste; ogon powinien być krótko przycięty. Boksery nadają się do służby śledczej i do obrony. Są czujne, odważne i silne. Lubią dzieci i chętnie uczestniczą w każdej zabawie. Doskonale biegają i wysoko skaczą. Wymagaja wiele ruchu. Nie znoszą być na uwięzi i nie nadają się do stóżowania na łańcuchu w gospodarstwach wiejskich. Bardzo karne i poddajace się tresurze, wykazują agresywność tylko w stosunku do innych psów lub czasami wobec zbyt nerwowych i nieopanowanych opiekunów. jamnik Jamnik jest potomkiem krótkonożnych psów gończych, których krótkie nogi ułatwiały im przebijanie się przez gęste zarośla. Powolniejszy pies chętniej też idzie przy nodze myśliwego i łatwiej mu wślizgnąć się do nory lisiej lub borsuczej. Prawdziwy pies myśliwski, o zadziwiającej wszechstronności. Dzielnie walczy pod ziemią z lisami i borsukami większymi od niego. Poluje głosząc zwierzynę, płoszy, chodzi po sfarbowanym tropie i można go używać nawet do pracy w wodzie. Mimo swej pasji łowieckiej jest ulubionym psem rodzinnym trzymanym w domu. Błazen, szelma, aktor wśród psów, nigdy nie znudzi właściciela. Jego mimika jest niepowtarzalna. Jamnik wie, jak może swego pana owinąć sobie wokół palca. Jest delikatny, wrażliwy, odważny i zawadiacki, jeśli sytuacja tego wymaga. Czujny, a nawet gotowy do obrony, potrafi wzbudzić respekt. Ponieważ w swojej pracy jest zdany na samego siebie, ma silny charakter i własne zdanie, którego nie można traktować jako nieposłuszeństwa. Łagodnie, lecz konsekwentnie prowadzony jest posłusznym domownikiem. Problemy może sprawiać, jeżeli jego właściciel zapomni o zasadach jego czarującej gry. Jamniki mają charakterystyczną, wydłużoną budowę ciała, czaszki i pyska, dobrze rozwiniętą klatkę piersiową i krótkie, bardzo mocne łapy. ego przywiązanie do opiekuna jest wielkie, obdarza sympatią dzieci i chętnie się z nimi bawi. Nie lubi szybko biegać, unika schodów (krótkie łapy!), źle znosi wilgoć, zimno i przeciągi. Ulubioną odmianą jest jamnik szorstkowłosy, po nim zaś długowłosy i krótkowłosy. owczarek niemiecki Pod koniec XIX wieku w wyniku krzyzowania róznych odmian wyhodowano owczarka niemieckiego podobnego do wilka, o szacie z obfitym podszerstkiem, poniewaz odpowiadal on duchowi czasu i nadawal sie do kazdej pracy. Niemiecki owczarek powstal w wyniku krzyzowania owczarków turyngskich z witemberskimi. Od poczatku byl to pies sluzbowy dla policji i armii. W obu wojnach swiatowych zyskal uznanie na froncie u zolnierzy wszystkich narodowosci. Owczarek niemiecki, za granica Niemiec zwany takze owczarkiem alzackim, wysunal sie na pierwsze miejsce list rankingowych najpopularniejszych ras na calym swiecie. Ucierpial na tym jak kazda inna modna rasa, ale psy z dobrych hodowli nadal sa wspanialymi psami sluzbowymi, nie zawodnymi rodzinnymi i nadaja sie do uprawiania sportów. Owczarek niemiecki potrzebuje scislego kontaktu z przewodnikiem, duzo ruchu i zajecia. Kazdy wlasciciel tego owczarka moze znalezc dla siebie i swojego psa, wszechstronnie uzytkowego, lubiacego prace i latwego do prowadzenia, odpowiednie zajecie: sportowe turnieje, agility, ratownictwo, kursy obronne, pasienie stad. Absolutnie nie mozna zostawic tego psa samemu sobie, bo moze to miec zgubne nastepstwa. Bledy popelnione w wychowywaniu i utrzymaniu urodzonego psa pracujacego zawsze negatywnie wplywaja na jego zachowanie. pudel Pudle, które niegdyś były psami myśliwskimi, dziś są trzymane głównie dla przyjemności. Maja one dużo wdzięku, są szybkie, zwinne, ruchliwe i spostrzegawcze, a przy tym łatwe do tresury. Stanowią jedną z najpopularniejszych ras psów pokojowych. Inteligentne i łatwe do prowadzenia pudle często można zobaczyć na arenach cyrkowych, gdzie popisują się różnymi sztuczkami, których się łatwo i chętnie uczą. Istnieją trzy odmiany pudli: duża, o wysokości od 45 do 55 cm, średnia - od 35 do 45 cm i karłowata - poniżej 35 cm. Okrywa włosowa pudla jest miękka, wełnista, silnie kręcona; nie strzyżona skręca się spiralnie i tworzy tzw. sznury, zwisające po bokach i na ogonie. Jednolite umaszczenie bywa najczęściej czarne, ponadto białe, czasami czekoladowobrunatne lub srebrzyste. Pudle wymagają fachowego strzyżenia co najmniej raz w roku, przed nadejściem lata, i starannego czesania, gdyż nie pielęgnowana sierść pilśnieje i kołtunieje. Choć w strzyżeniu pudli są lansowane pewne mody, których przestrzegają właściciele eleganckich psów, nie znaczy to, że każdy pudel musi być ostrzyżony wedle obowiązującego akurat wzorca - najważniejsze, aby pozbawić psa nadmiaru wełnistej sierści przed nadejściem letnich upałów.
| rasy psów | informacje o rasach | zdjęcia ras |
|---|---|---|
| bernardyn | Bernardyny, inaczej nazywane psami z góry Św. Bernarda, należy do grupy olbrzymów długowłosych. Osiągają wysokość 70-80 cm i masę do 8O kg. Są masywne, mają wielką głowę, ciemne i niezwykle łagodne oczy. Sierść jest długa, miękka i gęsta, o barwie zasadniczej białej, z dużymi kasztanowatymi łatami w różnych odcieniach. Są powolne, spokojne i dobroduszne. Hodowane niegdyś przez augusiianów w wysoko położonym klasztorze na przełęczy Św. Bernarda w Alpach, niosły pomoc zabłąkanym czy zasypanym śniegiem podróżnym, dostarczając im środki wzmacniające i prowadząc do schroniska. Do dziś w wielu schroniskach alpejskich -bardziej dla tradycji niż z potrzeby -trzyma się bernardyny, stanowiące atrakcję dla turystów. Psy tej rasy są chętnie trzymane w podmiejskich osiedlach. Można im z całym zaufaniem powierzyć opiekę nad dziećmi, do których szczególnie się przywiązują. Są posłuszne, wierne i zupełnie nieagresywne. Nie nadają się do małych mieszkań, w których brak im powietrza i ruchu. | |
| bokser | Boksery są psami wyhodowanymi w Niemczech. Są bojowe, odważne, ogólnie lubiane i popularne. Osiągają wysokość do 63 cm, a masę do 35 kg. Głowa masywna, ze skróconym pyskiem, ma wypukłe, zmarszczone czoło. Nogi są silne, proste; ogon powinien być krótko przycięty. Boksery nadają się do służby śledczej i do obrony. Są czujne, odważne i silne. Lubią dzieci i chętnie uczestniczą w każdej zabawie. Doskonale biegają i wysoko skaczą. Wymagaja wiele ruchu. Nie znoszą być na uwięzi i nie nadają się do stóżowania na łańcuchu w gospodarstwach wiejskich. Bardzo karne i poddajace się tresurze, wykazują agresywność tylko w stosunku do innych psów lub czasami wobec zbyt nerwowych i nieopanowanych opiekunów. | |
| jamnik | Jamnik jest potomkiem krótkonożnych psów gończych, których krótkie nogi ułatwiały im przebijanie się przez gęste zarośla. Powolniejszy pies chętniej też idzie przy nodze myśliwego i łatwiej mu wślizgnąć się do nory lisiej lub borsuczej. Prawdziwy pies myśliwski, o zadziwiającej wszechstronności. Dzielnie walczy pod ziemią z lisami i borsukami większymi od niego. Poluje głosząc zwierzynę, płoszy, chodzi po sfarbowanym tropie i można go używać nawet do pracy w wodzie. Mimo swej pasji łowieckiej jest ulubionym psem rodzinnym trzymanym w domu. Błazen, szelma, aktor wśród psów, nigdy nie znudzi właściciela. Jego mimika jest niepowtarzalna. Jamnik wie, jak może swego pana owinąć sobie wokół palca. Jest delikatny, wrażliwy, odważny i zawadiacki, jeśli sytuacja tego wymaga. Czujny, a nawet gotowy do obrony, potrafi wzbudzić respekt. Ponieważ w swojej pracy jest zdany na samego siebie, ma silny charakter i własne zdanie, którego nie można traktować jako nieposłuszeństwa. Łagodnie, lecz konsekwentnie prowadzony jest posłusznym domownikiem. Problemy może sprawiać, jeżeli jego właściciel zapomni o zasadach jego czarującej gry. Jamniki mają charakterystyczną, wydłużoną budowę ciała, czaszki i pyska, dobrze rozwiniętą klatkę piersiową i krótkie, bardzo mocne łapy. ego przywiązanie do opiekuna jest wielkie, obdarza sympatią dzieci i chętnie się z nimi bawi. Nie lubi szybko biegać, unika schodów (krótkie łapy!), źle znosi wilgoć, zimno i przeciągi. Ulubioną odmianą jest jamnik szorstkowłosy, po nim zaś długowłosy i krótkowłosy. | |
| owczarek niemiecki | Pod koniec XIX wieku w wyniku krzyzowania róznych odmian wyhodowano owczarka niemieckiego podobnego do wilka, o szacie z obfitym podszerstkiem, poniewaz odpowiadal on duchowi czasu i nadawal sie do kazdej pracy. Niemiecki owczarek powstal w wyniku krzyzowania owczarków turyngskich z witemberskimi. Od poczatku byl to pies sluzbowy dla policji i armii. W obu wojnach swiatowych zyskal uznanie na froncie u zolnierzy wszystkich narodowosci. Owczarek niemiecki, za granica Niemiec zwany takze owczarkiem alzackim, wysunal sie na pierwsze miejsce list rankingowych najpopularniejszych ras na calym swiecie. Ucierpial na tym jak kazda inna modna rasa, ale psy z dobrych hodowli nadal sa wspanialymi psami sluzbowymi, nie zawodnymi rodzinnymi i nadaja sie do uprawiania sportów. Owczarek niemiecki potrzebuje scislego kontaktu z przewodnikiem, duzo ruchu i zajecia. Kazdy wlasciciel tego owczarka moze znalezc dla siebie i swojego psa, wszechstronnie uzytkowego, lubiacego prace i latwego do prowadzenia, odpowiednie zajecie: sportowe turnieje, agility, ratownictwo, kursy obronne, pasienie stad. Absolutnie nie mozna zostawic tego psa samemu sobie, bo moze to miec zgubne nastepstwa. Bledy popelnione w wychowywaniu i utrzymaniu urodzonego psa pracujacego zawsze negatywnie wplywaja na jego zachowanie. | |
| pudel | Pudle, które niegdyś były psami myśliwskimi, dziś są trzymane głównie dla przyjemności. Maja one dużo wdzięku, są szybkie, zwinne, ruchliwe i spostrzegawcze, a przy tym łatwe do tresury. Stanowią jedną z najpopularniejszych ras psów pokojowych. Inteligentne i łatwe do prowadzenia pudle często można zobaczyć na arenach cyrkowych, gdzie popisują się różnymi sztuczkami, których się łatwo i chętnie uczą. Istnieją trzy odmiany pudli: duża, o wysokości od 45 do 55 cm, średnia - od 35 do 45 cm i karłowata - poniżej 35 cm. Okrywa włosowa pudla jest miękka, wełnista, silnie kręcona; nie strzyżona skręca się spiralnie i tworzy tzw. sznury, zwisające po bokach i na ogonie. Jednolite umaszczenie bywa najczęściej czarne, ponadto białe, czasami czekoladowobrunatne lub srebrzyste. Pudle wymagają fachowego strzyżenia co najmniej raz w roku, przed nadejściem lata, i starannego czesania, gdyż nie pielęgnowana sierść pilśnieje i kołtunieje. Choć w strzyżeniu pudli są lansowane pewne mody, których przestrzegają właściciele eleganckich psów, nie znaczy to, że każdy pudel musi być ostrzyżony wedle obowiązującego akurat wzorca - najważniejsze, aby pozbawić psa nadmiaru wełnistej sierści przed nadejściem letnich upałów. | |